สรุปบทที่ 3 เรื่อง องค์ประกอบของภาษาซี ตัวแปร และชนิดข้อมูล

สรุปบทที่ 3

เรื่อง  องค์ประกอบของภาษาซี ตัวแปร และชนิดข้อมูล

         ภาษาชีถูกพัฒนาขึ้นโดย เดนนิส ริตชี ที่ห้องปฏิบัติการเบลล์ ซึ่งมีต้นแบบมาจากภาษาบีที่อยู่บนรากฐานของภาษาบีซีพีแอล

         ทางสถาบัน ANSI ได้รับรองมาตรฐานภาษาซีขึ้นมา ภายใต้ชื่อ ANSI-C

         ปัจจุบันได้มีการพัฒนาภาษาซีให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นเป็นเวอร์ชั่นต่างๆ มากมายด้วยการนำมาพัฒนาต่อยอดเป็น C++ หรือ C# โดยได้เพิ่มชุดคำสั่งที่สนับสนุนการโปรแกรมเชิงวัตถุ และยังคงรองรับชุดคำสั่งมาตรฐานของภาษาซีดั้งเดิมอยู่ด้วย

ภาษาซีมีคุณสมบัติที่โดดเด่นกว่าภาษาระดับสูงทั่วไปในหลายๆ ด้านด้วยกัน  คือ

   1.เป็นภาษาที่ไม่ขึ้นกับฮาร์ดแวร์และระบบปฏิบัติการ                   

   2.เป็นภาษาที่มีความยืดหยุ่นสูงมาก

   3.มีประสิทธิภาพสูง

   4.ความสามารถในด้านการโปรแกรมแบบโมดูล

   5.มีตัวแปรชนิดพอยน์เตอร์

   6.ภาษาซีมองตัวอักษรตัวพิมพ์เล็กและตัวพิมพ์ใหญ่แตกต่างกัน (Case Sensitive)

กฎเกณฑ์ที่ต้องรู้ในการเริ่มต้นฝึกหัดเขียนโปรแกรมภาษาซี คือ

1.ที่ส่วนหัวโปรแกรม จะต้องกำหนดตัวประมวลผลก่อนเสมอ

2.ชุดคำสั่งในภาษาซี จะใช้อักษรตัวพิมพ์เล็กทั้งหมด

3 ตัวแปรที่ใช้งาน ต้องถูกประกาศชนิดข้อมูลไว้เสมอ

4.ภายในโปรแกรม จะต้องมีอย่างน้อย 1 ฟังก์ชันเสมอ ซึ่งก็คือฟังก์ชัน main () นั่นเอง

5.สามารถใช้เครื่องหมายปีกกา {เพื่อบอกจุดเริ่มต้นของชุดคำสั่ง และเครื่องหมายปีกกาปิด} เพื่อบอกจุดสิ้นสุดของชุดคำสั่ง โดยสามารถมีเครื่องหมายปีกกาซ้อนย่อยอยู่ภายในได้

6.เมื่อเขียนชุดคำสั่งเสร็จแล้ว ต้องจบด้วยเครื่องหมาย   ;

7.สามารถอธิบายโปรแกรมตามความจำเป็นด้วยการใช้เครื่องหมาย/*…..*/ หรือ //….

ตัวแปร คือชื่อที่ตั้งขึ้นตามกฎการตั้งชื่อตัวแปร เพื่อนำมาใช้จัดเก็บข้อมูล และอ้างอิงใช้งานภายในโปรแกรม

ค่าข้อมูลที่บันทึกอยู่ในตัวแปรนั้นจะถูกจัดเก็บไว้ในหน่วยความจำหลัก ที่สามารนำไปประมวลผล และอ้างอิงได้ภายในโปรแกรม

       กฎเกณฑ์การตั้งตัวแปรในภาษาซี ประกอบด้วย

     1.สามรถใช้ตัวอักษร A ถึง Z หรือ a ถึง z รวมทั้งตัวเลข 0 ถึง 9 และเครื่องหมาย _  (Underscore )  มาใช้เพื่อการตั้งชื่อตัวแปรได้ แต่มีเงื่อนไขว่า ห้ามใช้ตัวเลขนำหน้าชื่อตัวแปร ตัวอย่างเช่น 1 digit ถือว่าผิด แต่ถ้าตั้งชื่อใหม่เป็น digit1 หรือ digit1 ถือว่าถูกต้อง2.ชื่อตัวแปรสามารถมีความยาวได้ถึง 31 ตัวอักษร (กรณีเป็น ANSI-C)3.ชื่อตัวแปร จะต้องไม่ตรงกับคำสงวน (Reserved Words)

ในภาษาซี จะมีตัวแปรอีกชนิดหนึ่งที่เรียกว่า ค่าคงที่ ซึ่งจะแตกต่างจากตัวแปรทั่วไปคือ ตัวแปรทั่วไปสามารถถูกเปลี่ยนค่าได้ตลอดเวลาถายในโปรแกรม ในขณะที่ค่าคงที่เมื่อถูกกำหนดไว้ในตัวแปรแล้ว ค่าดังกล่าวจะเป็นค่านั้นๆ ตลอดในโปรแกรม ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

          การกำหนดค่าคงที่ในภาษาซีนั้น จะใช้ไดเรกทีฟ  #define ที่จะประกาศไว้ที่ส่วนหัวโปรแกรม หรืออาจประกาศใช้งานในส่วนของชุดคำสั่งก็ได้ ด้วยการใช้ const นำหน้าชนิดข้อมูลที่ประกาศตัวแปร

 ชนิดข้อมูลตัวอักษร เป็นชนิดข้อมูลที่จัดเก็บตัวอักษรหรือตัวอักษรขระเพียง 1 ตัวเท่านั้นกรณีที่ต้องการจัดเก็บตัวอักขระหลายๆ ตัว เราจะเรียกกลุ่มข้อความนี้ว่า สตริง (String1)

 ชนิดข้อมูลแบบเลขจำนวนเต็ม หมายถึงค่าตัวเลขจำนวนเต็ม ไม่มีทศนิยม ซึ่งประกอบด้วย int และ long int แบบไม่มีทศนิยม นอกจากนี้ยังสามารถใช้คำเพิ่มเติมนำหน้าชนิดข้อมูลอย่าง short หรือ long ก็ได้

 ชนิดข้อมูลแบบทศนิยม หรือเลขจำนวนจริง คือ ค่าตัวเลขที่สามารถมีจุดทศนิยม โดยชนิดข้อมูลนี้สามารถกำหนดขนาดความกว้างตามความต้องการ เช่น float, double หรือ long double

          ควรกำหนดชนิดข้อมูลให้เหมาะสมกับการใช้งานทั้งนี้หากกำหนดชนิดข้อมูลที่มีขนาดเล็กเกิน ก็จะไม่สามารถรับค่าที่เกินกว่าช่วงที่มีอยู่ได้ หรือเรียกว่าโอเวอร์โฟลว์ในขณะที่หากกำหนดชนิดข้อมูลที่มีขนาดใหญ่เกิน ก็ทำให้สิ้นเปลืองหน่วยความจำ

ตัวแปรแบบภายใน  จะถูกประกาศใช้งานเฉพาะฟังก์ชันนั้นๆ ดังนั้น หากตัวแปรแบบภายในของและฟังก์ชัน มีการกำหนดชื่อตัวแปรเหมือนกัน จะถือว่าเป็นตัวแปรคนละตัว

  ตัวแปรแบบภายนอก  ถือเป็นตัวแปรสาธารณะที่ทุกๆ โปรแกรมย่อยหรือทุกๆ ฟังก์ชันสามารถใช้งานได้ โดยจะถูกประกาศไว้ภายนอกฟังก์ชัน

อ้างอิง

หนังสือพื้นฐานการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์
รหัส 2128-2009